Nasılda kasvet kokuyor sokaklar. İğne atsan kesin yere düşerdi de çıvaldızı başkasına batırmasaydı keşke. En şaşırtıcısı yımırtlaması olmuştu gerçi. Kimsenin beklemediği bi anda bi köpek hav demişti. İşte o an çıkmıştı yımırta götünden. Günahtır demeyip kayıp
Zamanında bildiği her şeyi öğretmişti kendine. Yine de hiç bir şey tam istediği gibi olmamıştı bu hayatta. Sokakta yaşıyordu… Parktaki kardan adamın burnunu yedi, doydu.Gözlerini, düğmelerini yaktı, ısındı.
….
….
ÖNCE RUHUMA EKMEK BANDILAR SONRA TABAĞI SIYIRDILAR.
Bir hafta önce bu kadar zaman sonra beni aramış. Bana da ben söyledi bu sabah. Söylemese haberim bile olmazdı belki. Ne de olsa insan en çok kendinden saklıyor bazı şeyleri. Ne zaman onun adı geçse korkuyla karışık bir nefret hissediyorum. Belki de ben
Sevgileri fırlatmış, sevgilerden fırlatılmıştı. Çok zaman sonra biri kafasının tam arkasına ağır bir cisimle vurdu. Bayıldı. Ayıldı. Kendine gelmesi bin beş yüz yıl sürmüştü. Ruhunu diriltmesi ise beşbin yıl. Şimdi ise biri beş geçiyor
Daha kahve bitmeden, fincan fala yatırılmadan kısmet baş vermiş bile.